«Έρχεται κάποτε η στιγμή ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις», έλεγε πριν κάμποσα χρόνια μια από τις μπαλάντες του Διονύση. (Σαββόπουλου).
Στο σταυροδρόμι αυτό βρίσκεται πλέον η ελληνική Πολιτεία, με τους πολιτικούς ανήμπορους ν' αφουγκραστούν το αύριο και τους πολίτες ξαπλωμένους στο καναβάτσο να αιμορραγούν από τ' αλλεπάλληλα χτυπήματα, αδιάφορους -πλέον- για το τι μέλλει γενέσθαι.
Στη βάση αυτή η μόνη κινητήριος δύναμη ακούει στη λέξη αξιοπρέπεια.
Καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε, χωρίς εγγυήσεις, ένα δρόμο που στην άκρη του μπορεί να αποκαλυφθεί μια καλύτερη ημέρα. Και το ερώτημα που μπαίνει είναι αν θέλουμε τελικά επενδύσεις. Γιατί ανάπτυξη -που όλοι θέλουν-, χωρίς επενδύσεις -που πολλοί δεν θέλουν- δεν γίνεται.
Το Ταμείο είναι μείον
Τις τελευταίες 48 ώρες εξελίσσεται ένα θέατρο του παραλόγου με δύο θεσμικά όργανα σε ένα αγώνα «brass de fer» και μόνο χαμένο τον έλληνα πολίτη. Γιατί, ή θα ξευτελιστεί ο θεσμός του Ελεγκτικού Συνεδρίου ή θα πρέπει να ξαναδούμε το ρόλο και την αποτελεσματικότητα του ΤΑΙΠΕΔ.
Στην πρώτη περίπτωση, που θα λυγίσει το Ελεγκτικό Συνέδριο, θα μπαίνει το ερώτημα του πόσο αποτελεσματικά καλύπτει τον έλληνα φορολογούμενο πολίτη ένας θεσμός που ταλαντεύεται.
Στη δεύτερη, μια ακόμη αποκρατικοποίηση αποτυγχάνει και το Ταμείο γίνεται δραματικά πιο μείον.
Οι αιτιάσεις της πολυσέλιδης έκθεσης του Ελεγκτικού Συνεδρίου σύμφωνα με έγκυρες πηγές, αναφέρουν μεταξύ άλλων ότι οι εταιρείες που κέρδισαν το διαγωνισμό σχετίζονται έμμεσα με το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων (οι τράπεζες Εθνική και Eurobank είναι σύμβουλοι του ΤΑΙΠΕΔ), δεν υπάρχει χρηματοοικονομική μελέτη που να αποδεικνύει ότι η διαδικασία του sale & lease back ήταν ο προσφορότερος δρόμος δανεισμού του Δημοσίου, η ρύθμιση που κατοχυρώνει το συνολικό τίμημα (αναπροσαρμογή του μισθώματος σε περίπτωση μείωσης ενοικίων σε κτήρια που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες) δεν ευσταθεί νομικά και μια σειρά από ήσσονος σημασίας «αστοχίες» που αφορούν επισκέψεις των εγκαταστάσεων, εκτιμήσεις αξιών κλπ.
Στα περισσότερα, αν όχι σε όλα, υπάρχουν προφανείς απαντήσεις οι οποίες μπορούν να πείσουν. Για παράδειγμα οι εν λόγω ΑΕΕΑΠ έχουν βασικούς μετόχους (Fairfax, Invel) και διοικητικά συμβούλια που ουδόλως σχετίζονται με τα τραπεζικά ιδρύματα.
Άλλωστε το ίδιο το κράτος, όπως και όλα τα κράτη που οι οικονομίες τους βιώνουν την κρίση (Ισπανία, Ιρλανδία κλπ.) τροποποίησαν τον θεσμό αυτό για να φέρουν στις χώρες τους ξένα κεφάλαια.
Σε ότι αφορά την οικονομοτεχνική μελέτη του εργαλείου που λέγεται πώληση και επαναμίσθωση (S&LB) είναι προφανές με το κόστος δανεισμού που επιτρέπουν τα ελληνικά spreads ότι αποτελεί μια συνετή επιλογή.
Μιλώντας για την επίμαχη αναπροσαρμογή των μισθωμάτων και πάλι θεωρείται λογικό να ζητηθεί μια εξασφάλιση με δεδομένο το προηγούμενο του γνωστού νόμου Κατσέλη, που «διόρθωσε» οριζόντια και στρεβλά μια ήδη αδιαφανή αγορά.
Γιατί λοιπόν το Ελεγκτικό Συνέδριο θέτει σε αμφιβολία το κύρος του, αν τυχόν υποχωρήσει, δημιουργώντας ερωτηματικά για την αξιοπιστία του θεσμού στον έλληνα πολίτη;
Γιατί από την άλλη πλευρά το ΤΑΙΠΕΔ που συνδιαλέγεται με διεθνείς ή εγχώριους επενδυτές, προωθεί προς έγκριση στον ελεγκτικό μηχανισμό της χώρας ανεπαρκείς «φακέλους» με αποτέλεσμα να εκτίθεται η χώρα και να κινδυνεύει να ματαιωθεί μια τόσο σημαντική συμφωνία.
Όπως όλα δείχνουν, την απάντηση οφείλει να δώσει ο πολίτης, που ανέχεται τέτοια παιχνίδια από κάποιους που απολαμβάνουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν την κρίση για να καλύψουν προσωπικές ατζέντες σε βάρος της χώρας.
Η ερώτηση είναι απλή: Θέλουμε τελικά επενδύσεις;
Γιάννης Δ. Παπαδομαρκάκης
http://www.ered.gr/gr/newInside.php?art=29732